ahpathetic

Ezbere yaşadığım hayatımın bir gecesinden selamlar !
Ayaklarım öğrenmiş, götürüyorlar, sağolsunlar. Açlık da hissetmiyorum, ama ellerim yediriyor, onlar da çok sağolsunlar, zaten görevlerinde azalmalar var - laf aramızda :)
Uykuya doyamadığım şu gecelerde gözlerimi kapattığım her an birileriyle yüzleşip, sabaha yorgun fakat arınmış ve hafiflemiş kalkıyorum. Ruhen iyiyim ama bedenen pek de iyi olduğum söylenemez. Sanırım durum artık bir hayli psikosomatik. Ayağıma değen küçük bir taş parçası bile kalbime dokunuyor artık. Öyle bir koptu kayış..yalnız kafam nasıl hafif. Bakar görmez, dinler işitmez oldum. Kalbim acımış, yorulmuş çok..iyi olsun artık.
Farkettim de, renkleri de görmüyorum. Lacivert arzuluyorum sadece. Elime kocaman bir fırça alıp döne döne laciverte bürümek istiyorum kendimi; açıklı koyulu her yer; başka da bir şey yok, boşluk.
Çıplak olmamak için giyiyorum birşeyler, ama ne giydiğimin bilincinde değilim. Bu süre zarfında üşüyorum, hee..bir de kalbim sıkışıyor. Konuşmak, anlatmak istiyorum ama herkes kendi işinde..buraya uğruyorum. Sağolsunlar canım ellerim yazıyorlar bir şeyler.. Böyle böyle geçiyor zaman ve gittikçe daha da hissiz, heyecansız ve tutkusuz biri oluyorum. Kalbim çok incinmiş öte yandan, hiç olmadığı kadar ağır geliyor, yorulmuş. Ne yapsam da iyi olsa, bilmiyorum. Uyarmıştı ama iş işten geçmiş, toparlanmıyor. Bakınıyorum sağa sola ama dedim ya görmüyor(d)um.Sahi, değişik bir şey oldu bugün :)
Metro güzergahı üzerinde bir zamanlar çalıştığım yere yakın bir duraktan geçerken tüm insan figürlerine rağmen gelin gibi süslenmiş ağaçlar gördüm. Ağaçlar bu soğuğa, bu kabalığa, bu çirkinliklere rağmen böylesine vurdumduymaz bir edayla çiçeklenebiliyorsa, ben de deneyebilirim diye düşündüm. Son bir gayret, hadi dedim.
Bunu da halledebiliriz be. Yalnız şey..biri gelsin, kendiliğinden. Çatkapı gelsin, kalbimden öpsün.
Ben uyumaya gidiyorum. Hoş kalın.