s-now

Şiir gibi kar yağıyor. Kar sesleri susturur, insanları saklar. Keşke iç sesleri de susturabilse, keşke beni de saklayabilse. Şu an tek ihtiyacım olan saklanmak; avuç içine sığabilecek kadar küçülebilirim, soğuktan bağımsız. Güvensizlik hissiyatı böyle bir şey işte. Kaybolanların telafisi olmuyor maalesef. Ve ben dakikalar geçtikçe daha da eksiliyorum; içeriden ayrı, dışarıdan ayrı.. Bundan sanırım avuç içine sığabilitem, saklanma arzum. Saklanayım ki, toparlanayım, iyi olayım. Kendime daha sağlam duvarlar örebileyim, zira yenilenme işlemi pek hızlı olamıyor artık. Kırıkları tamir edeyim, tozları alayım, temizleyeyim, cila çekeyim. Dokunmasın kimse..iyi olayım ben. Kar da şiddetlendi öte yandan. Dokunmaya gelemez ki kimsecikler. Kar yolları kapattı, sırf bu yüzden gelemiyor kimsecikler. Ellerim de ısınmıyor zaten. Eksiliyorum ya, daha çok üşüyorum. Olsun, kar çok güzel örtüyor herşeyi. Beyaz örtüyor, yalansız, saf. Yalansız, direkt üşümeyi özledim. Gitsem mi ben, en güzeli? Hava soğuk, başka denizlere bakıyorum da, rüzgar tersten esiyor; sıkıntılı bir durum. Kar çok yağıyor, kimsecikler gelmez artık, gidip saklanayım ben en iyisi.