neyse..

Yazmam bile tıkandı..tıkanmış yani.
Çok özelime çok girip çok özel olduğunuzu düşünüp bir şeyler aradınız ama olmadı. Yine ben oldum. Yine bana oldu.
Yıllardır söylenen yalanlar, hani şu normalde zaman aşımına uğraması gereken yalanlar, bende yeni dank etmeye başladı. Dilime vursa , uyuyamıyorum. Sussam, kabus uykusundayım.
Yine beklemece , yine zamana bırakmaca..yine yine yine..
Hepiniz aynı osuruktan düşen boksunuz.

unfurl

bu boşluk çok mu dolu aslında ?

düşerken bir yere takılıyor olmamı buna yormakla yetinmeliyim sanırım.
Başka bir şeye odaklanacak halim yok,neredeyse hepsini denedim.

Birilerinden kaçmak için gitmek istemiştim bunca zaman,şimdi işler değişti.
Birilerinin canını yakmamak için gitmek istiyorum. Kaçmak değil bu sefer,gitmek..

Bu inişler-çıkışlar canımı çok acıtıyor. Vücudumu yırtıp koşmak istiyorum. Hızla, amaçsızca..insandan uzak diyarlara..
Yazarken bile huzursuz oluyorum, sanki evreni kirletiyorum düşüncelerimle..

Çok yalnız hissediyorum. Oysa ne çok gürültü var.
Susuşlarımda da sessizlikten patlıyorum. Öyle de sığmıyorum, böyle de boğuluyorum.

Hiç bu kadar sık aralıklarla ve şiddetli vurmamıştı. Aynı gün içinde, defalarca..

birşeyleri kaybediyorum. Uzaklaşıyorum.