Dün aldığım bir haber tüm irademi unutturdu; nefesim yetmedi, kendime sığmaz oldum.
Değişik bir kızdı Nazlı..harika bir ses tonu ve onu taçlandıran bir diksiyonu vardı. Kelimeleri özenle seçerdi. Bir keresinde -klasik ben (ki bu yönümü ehlileştirmeye çalışıyorum)- gıcık oldum ve onu incitmemek adına uzak durdum bir süre. Sonra doğum günü haftası sıfırladım her şeyi, bilirsiniz ki doğum günleri benim için çok önemlidir. Şaşırdı, sevindi. Buluşma kararı aldık, dönüp baktığımda yaptığım en iyi şeylerden biri olduğunu görüyorum. Başbaşa muhteşem bir gece geçirdik. Saatlerce konuştuk, güldük..hatta beni farkında olmadan gıcık ettiği için özür diledi. Böyle ince, böyle nazik bir kızdı Nazlı..-di, -dı.. işte. Ortak sancılarımız vardı, çoğu metropol insanı gibi ama umutluydu. 30 yaşına girmişti, inceden tedirgindi. Ona gelecek yılların daha iyi hissettireceğini söyledim, beraber yaş almayı diledik. O da olmadı.
Beni çok beğenir ve çok severdi. Hayatım boyunca duyduğum en ilginç iltifat ondan gelmişti: "öyle güzel bir yüzün var ki, evi ve arabayı üstüne yaptırabilirsin." :)
Ben onun güzeliydim, o da benim güzel suratlımdı. Ahh be Nazlı..
Öte yandan;
Yine bir Beşiktaş hikayesi..
ilk gittiğim andan beri huzur bulamadığım, nedenini araştıracak enerjiyi bile layık görmediğim bir yer. Dik yokuşlu, oksijen yoksunu, basık ve kasvetli bir yer. Güneşin önüne oturan bulut gibi mutluluk gölgeleyen. Yıllar önce ismen tanıdığım pırıl pırıl bir genç olan Elbruz orada kazada ölmüştü. Orada çalıştım bir süre, hayatımın en travmatik günleriydi. Otel cinayeti de olmuştu sonrasında, o yokuş bulvar iyicene dikleşmişti. Nazlı da yangında öldü zaten. Sanki beşik değil mezartaş. Artık daha net dile getirebilirim ki, hiç sevmiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder