aş..k

Yine bol şaraplı bir geceden günaydınlar !!

Hadi hislerimizden bahsedelim şimdi burada. Ben bir kadın olarak hissiz hiçbir şey yapamıyor olduğumdan karşı cinsi anlamakta çok zorlanıyorum mesela. Poker face olmayı da beceremedim, bir yerden rengimi belli ediyorum. Başarısızım, sınıfta kaldım.
Aşık olmadan gel..
Konuşmak ne de kolay..cetvelle sınır çeker gibi cümle kurmak dan dan..
Ben kendimi karşı tarafın yerine koyabiliyorum sık sık, acaba bir dakikalığına da olsa birileri benim için empati yapsa ne olurdu?
Geberirdi zannımca.
Çünkü insanlar çok kötü azizim. Maalesef gittikçe daha da beter bir hale koşuyorlar.
Önce "günaydın"la başlayıp, mutlaka "iyi geceler" ile biten konuşmalar hedefte kesişmiyorsa, bıçak gibi kesiliyor.
Bir değil, iki değil..
Kısa cümlelerle kendini tanıtma, sadede koşalım..hee yok mu, o zaman tünele giriyorum cnm,ok kib bye.

Bir de diğer açı var ; ben ve hislerime olan saygım.
Hislerime olan saygımdandır sadakatim, yoksa sende değil iş.
Bende böylesine bir yerin ve kredin olduğu için, maksimum haz alabiliyorsun. Sömürüyorsun, en yüksek anlarımın ağzına sıçıyorsun.
Sıçmıklı boklu sikik hayatının rengi olmak sikimde değil yoksa.
Ağzın götün başka başka konuşsa da, çok şükür hislerimle hareket ettiğim için hala görüp ,anlayabiliyorum.
Masumiyetimi kaybetmeyeceğim.

Sen bendeki seni emmekten yorulacaksın, tükeneceksin.
Sen inatla inkar ederken yılacaksın.
Ben hep burada aynı yerimde ilk günkü gibi hisli hisli duruyor olacağım.
Hep durdum çünkü, hareketsizim sana karşı- gel demedim hiç gitmediğim gibi.
Sen bir gün geldiğinde gerçekten geç kalmanın ne olduğunu göreceksin.
O benim geç kalmam değil, senin tez canlılığındı çünkü.

Bir gün üzerimdeki dna'larınla tamamen yok olacağım. Belki o zaman eksikliğini duyduğun yönün tamamlanacak,bütün olacaksın.
Ve biz asla "biz" olamayacağız.

Genelden başlayıp, özele indiren böyle aşkın amk !

Pardon ! Aşk yok, temas var, en hissizinden, mekanik, robotik, siyahlı, beyazsız.

rain..y

Gri ve sert rüzgarlı bir güne uyandım sanki hiç uyumamış gibi.
iki buçuk saatlik yarım yamalak uykunun ardından çok da iyi uyumuş gibi..
kafamdaki düşünceler askıda, uzun zamandır yapamadığım-belki de uyuyamama sebebim onlarmış-gibi bıraktım herşeyi rüzgarın kollarına.
yürüdüm.
yağmur bastırdı.
önce cis cis..sonra baktım saçlarım ağırlaşmaya başladı, sağanak yağış. :)
düşündüm sonra ; kimilerinin D vitaminine ihtiyacı var, vücut istiyor.
benimse ihtiyacım olan şey -her ne ise- yağmurda.
o kadar saat uykuyla, o kadar zaman ayakta, hala oturup belli aralıklarla masmavi ışıklarıyla aydınlanan gökyüzünü izliyorum.
depoluyorum.
her ne ise şu anda bana gelen, çok da iyi geliyor. :)
mutluyum bu gece, kafamdakiler aktı gitti.
mutlu uyuyacağım bu gece.
yarına uyanmamak bile olsa sonunda, mutlu olacağım.
minimal dünyam, kocaman boşluğum ve ben bu gece kenetlenip huzurun tadını çıkaracağız.

vücuduma iyi gelen yağmur, bakışıma iyi gelen şimşek, burnuma iyi gelen ıslak kokusu, boşluğumu besleyen acı..en zevklisinden.
ve bana asla gelmeyen sen..

ne güzel şeyler bunlar böyle.

p.s. bir de şu asit olmasa..

ego booster

Çeşitlerine göre çeşitli insanlar var ; aktardaki gibi, jager gibi, mesir macunu gibi..
Kimi bir diğerini dibe çekerken uyuşmazlığı ile, bir diğeri de tüm boşlukları doldurabiliyor.
Kimi sen onu anlat istiyor, yaz, çiz istiyor..doymuyor kendini dinlemeye..susuyor, cevap vermiyor.
Kimi de seni dinlemiyor, sadece kendini anlatıyor.
Hep bi kendilik, bencillik, narcissism..ve bunun altında yatan eksiklik, aşağılık komplexi.
Sen anlat, o yukarılara çıksın. Çıkarken de üstüne bassın. Bencillik, öyle böyle değil.

Ben de hep bunları bulurum. Öyle bir sencilim. Öyle ki, seni düşünmekten midem kavruluyor, ağzımın içi asit dolu.
Ejderha misali seni anlatıyorum, uzat da sigaranı yakayım midemin yangısıyla.

Saat sabahın 4üne geliyor. Hala senden bahsediyorum, asit çok fena..
Yazarken takılıyorum bir yerlere, sökülmüyorum ama..sadece içim çıkıyor tam da böyle, buraya aktığı gibi.

Sen bu kadar bencil, ben bu kadar sencil. Eldivenin diğer eşi gibi. Parmaklar da karşı karşıya nasıl olsa, cuk oturuyor.
Sen de bana oturuyordun hep böyle-gözlerine ilk baktığım an anlamıştım çilingirin anahtarı tek seferde bulması gibi.

Bunu yüksek sesle söyleyip yücelttim ya seni, kendimi de yerin dibine soktum. Yine mi mükemmel tamamladık birbirimizi ?

Eldiven mi çorap mı,ne,neyin,nasıl,kimin eşi..bilemem de ;
Bana en iyi sen oturdun, içime içime..

yüzsüz

Bugün yine bir farkındalık patlaması yaşadım ;

Biri ya da birileri varken yalnızlıktan çığlık çığlığa bağırıyormuşum.

Oysa şimdi tamamen yalnızım.

Bas bas bağırıyorum, duyan yok.

Duyurmak için de bir çaba sarfetmiyorum eskiden olduğu gibi.

Çünkü teşhis koymak, adını koymak ya da ne olduğunu bilmek nerede olduğunu bilmemekten bir adım öne atar seni.

Ben böyleyim, yalnızım.

Sen neredesin peki ? Kendini kandırabiliyor musun hala ?

Cevaplarla yüzleşebilecek yüzün var mı ?

that day

https://www.youtube.com/watch?v=oSCfu8L4lDo

Bundan dört sene önce yine bir Haziran akşamı çılgınlar gibi yağmur yağıyordu.
Bu sefer gündüzden belli değildi yağacağı, oysa ben hazırdım botlarımla..
O gün beklediğim yağmurdu, yalın ve sek..
O gün saçlarımdan süzülüp beni sevip geçen damlalar kalbime ok gibi batmıştı.
Ve ben sana yine bilmemkaçıncı kez aşık olmuştum.
Değişik bir his..aşina ama her seferinde ilkmiş etkisiyle korkutuyor.
Kocaman çünkü, sarsıyor.
Yatarken "and the world returned" ,uyanırken "crystal planet" gibi..
Tabii bunun bir de gün ortası soundtrackleri var; ben yine siyah-beyaz'da kalayım.
Sana aşık olmaktan korkmadım hiç..aksine bıraktım kendimi,çünkü aşk'tı..sonu hep hüzün,yoksunluk..
Bu bilmemkaçıncı kez içine düştüğüm aşk, her defasında benden bir değil,binler götürdü.
Tek taraflı olunca yenilenmedi, tüketti kendini.
Oysa sen hep vardın..yerin,yurdun belli..
Ben gittim. Tutunacak bir parçan yoktu, vardı ama soğuk ve mat.
Hissedemedim.
Hissettiremedim.
Hissiz olamazdım. Seni hissizlikle göremedim ben.
Tek başıma taşıyamadım. Toparlandım, çıktım gittim hiç bir zaman ait olmadığım evimden.

Bugün yine yağmur yağdı, ıslandım. Tek fark, bu sefer güneş de vardı, inadına.
Boşluğunun yeri sızladı, seni aradı. Elimle ısıttım orayı, tuttum.
Korkacak bir şey yoktu ki..

Gülümsedim ve devam ettim.

Bugün bu aşk'a pas vermedim.

scenes from a "spring" day

Nisan 9..

Bahar gibi, ama değil. Gökyüzü renk ve şeklen sonbahar sonuymuş hissiyatı veriyor. Sanki yazı es geçip, kışa dalacakmışız gibi.
Gözlerimizin önünde mevsimler değişiyor, küçük alanlarda pek hissedilmiyor gibi anlaşılsa da, resmin tamamına bakınca dünyanın yok oluşu hızlanıyor. Bizler ise kendi bencilliklerimizde şuursuzca vakit harcarken burnumuzdaki sümüğü bile ihmal ediyoruz.

Insanlar çok zararlı mahlukatlar. Bugün belki yıllar sonra çimenlik bir alanda bir sürü yabani papatya gördüm. Sonra falı geldi aklıma. Ne kadar saçma bir zihniyet ! Olabilitesinden vazgeçmiş olduğun bir dava için, bir canlıyı kopartıyorsun, suyla buluşması halinde yaşama ihtimali varken,o yarı baygın bir haldeyken canlı canlı yoluyorsun : "seviyor,sevmiyor,seviyor.." Aslında sonucunu çok da iyi bildiğin bir şey için bir canlının yaşama hakkını elinden alıyorsun. Üstelik "sevmiyor" ile pessimist bir başlangıç yaparsan sonuç istisnasız "seviyor" çıkıyor. Bu da işin başka bir ironisi.

Empati yok hiç. Papatya olarak yaratılmış olabilirdin ve senin o çok sevdiğin,geçen sene şans eseri paçayı zor kurtardığın bahar ayı, "yine bir insan mahlukatının bir akrabanı ya da seni kopartıp yolması riskiyle" strese dönüşebilirdi. Sevgi ararken sevgisizlik saçmak çok da lüzumlu bir şey olmasa gerek.

Yine de Nisan güzeldir. Algılarım açılır, her Nisan yeniden doğar, bir yaş daha gençleşirim ben.

a short story about agony

She liked pain as everybody expected her to do so..
She got fed by pain n sufferin..
There were times she thought she wouldnt be able to get enough..
But she felt full thanks to this..
-cause it had never been enough..
This feelin gave her heart vibrations and the strength to put up with the unbearable sides of life..
The life she never wanted to be in..
So she tried other ways to feel more..more than ever..
More than the pain before..

Agony..

He asked her :

"Does it hurt?"

As she was moanin his name, she was murmurin inside..
whispers that only tear her heart apart :

"not as much as this,my man,believe me not.."

The End.

a.k.*

* Adını koyma

Küfür gibi ama değil. Bunu isimleştirilmiş gibi de düşünebilirsiniz, negatif emir kipi olarak da..tamamen sizin bakış açınızla alakalı.

Olması gereken şeylerin aslında öyle olması gerektiğine inanmıyorum. Huzurumu ve sinirimi bozan etkenlerden birisi de bu. Karşılıklı hislerin olması, sevgili olmayı gerektirmez diye düşünüyorum. Ya da her mutlu günde ben de mutlu olmak zorundaymışım gibi..364 gün içten gülümsememişken, sadece doğum gününde hediye almak/vermek istemiyorum, inandırıcı gelmiyor. Düğün gecesi herkesin senden seks beklemesi de çok itici..vs vs.Ciddi yollara girdikten sonra ne kadar ciddiyetsiz olunuyor, buna hiç katlanamıyorum.

Kan bağın olmayan biriyle ilişkinin adını koymak çok zor. Arkadaş,sevgili,ruh eşi,fuckbuddy,iş arkadaşı,yoldaş.. en ufak bir tavır değişimi bu unvanlardan birinin statüsünü düşürür veya yükseltir. Enteresan işler ! Keskin sınırlar beni boğuyor. Sevgili olma durumu beni her zaman tutsak hissettirmiştir. Hele ki başında iyelik sıfatı veya sonunda zamiri varsa.."sevgilimm" / "benim sevgilim".. AYH ! kimsenin benim olmasını istemem, benim olan şeyler bellidir..sigaram,çakmağım,evim,işim,siyah kazağım,zincirli botlarım,spor tutkum.. bunlarla bir olmayı kim ister? isteyeni istemem,o derece.

Olay zaten senin/benim/..,etc. meselesi değil. Olay "biz" olabilmekte..Karşılıklı hislerin/aşkın en büyük etkilerinden biri,konuşma esnasında "biz" diye bahsedebilmektir. "Biz" olabilmek, iki farklının puzzle parçası gibi bir olabilmesi,bütünü oluşturabilmesidir.
Sevişirken gözleri kapatmamaktır,aynaya bakar gibi rahat olabilmektir onun yüzüne bakınca. Hiç bitmeyen bir iştahtır. Kalbin çarpıntısı için endişelenmektir. Üşüyor mu, aç mı, acaba sağlığı iyi mi..gibi sorularla boğuşmaktır. Bunun gibi bir sürü saçmalık daha işte..en iyisi hiç adını koymamak.

Oysa, kendime en uzak olduğum an, en yakınımda..

Hiç "biz" diyememeye..

:(/)

Pessimist olduğunu kabul etmek bence optimisme atılmış en büyük adımdır. Neden mi ?
Zor çünkü pozitif olmak. Aslında söylemek istediklerimizin aksini sözcüğe vurmak tüketici..iyiye odaklanmaya çalışmak..
Ölüm diye bir gerçek var. Ölüm kötü değil, aksine iyi. Ama sevdiklerimize "sonra görüşürüz" derken bile sonrasından emin olamıyoruz. "Herşey çok güzel olacak" demek de yorucu. Pozitifliğe yönelmek çok zor. Ben pessimist bir insan olduğumu kabul edip, bu şekilde yaşamaya başlayalı en optimist insan oldum. Kasmıyorum artık : " o amk bardağında yarım bardak su var!" ohh bee !

Insanlar genelinde bastırılmış negatifler. Mesela, bir insanın mutlu olmasına destek oluyorsun. Cesaretlendiriyorsun. Elini tutuyorsun. Yuvasını yapıyorsun. Sonuç : senden uzaklaşıyor ya da yanında olmuyor aynı ölçüde.
Öte yandan, başka bir insan kendi mutluluğu için aşkının peşinden koşuyor..içinde bulunduğu durumun biraz çetrefilli olduğunu düşünelim ; yuva yıkıcı oluyor. Yaparken de yıkılıyor aslında. Insanlar negatif ve korkak. Ve sanırım ben insan değilim :)

Bazen tanımadığım yaratıkların arasına karışıp, kaybolmak istiyorum. Bir sinema olsun, bir de tüm kabuklarımı koparırcasına yolan bir film. Dokunsun her yanıma, iğne gibi batsın. Ağlayayım. Karanlıkta, yüksek seste, tanımadığım yaratıklar tarafından sarmalanmış halde haykıra haykıra ağlayayım. Sonra gülümseyerek çıkayım. Birşeylerim kalsın o karanlıkta.

Yapmak lazım arada..

bro-ken

Sizin hiç kalbiniz kırıldı mı?
Yoo..öyle değil. Ben de bugüne kadar kırıldı sanmışım ama öyle şeyler oluyormuş ki hayatta,gelen gideni uçuruyormuş..
Öyle işte..